Szedłem nad doliną Wisły
Patrzyłem na swą twarz
jak się słania przekornie
w promieniach słońca
Spieszyłem przed siebie
Naprzód
By stąd popatrzeć na swój spokojny rześki krok

Powiewałem potem
Mimo bezwietrznej pogody
jak gałęzie drzew na wietrze
Jak żagiel latawca łopotały mi płuca

A w oczach zamkniętych jak muszle
szumiał mi blask

I potem szedłem dalej
Patrzyłem jak nogi czeszą trawę
I ziemi kijem godzonej raz na trzy kroki
jęków tłumionych słuchałem

Przyjaciółce

Zanurkował w lagunę muzyki intymnej
którą ukochanemu swemu dała na drogę
ku pokrzepieniu

Płynął przez fale i barwy błękitu jej łona coraz głębiej
aż do bezdechu dna

Tam w słodkozimnym cieniu odnalazł
Perłę jej skrytą…

wyrwał

Wypłynął i legł perłą
kładziony
jak chorobą śmiertelną
w pierś

Kraków, marzec 2009

Sześć łez, po trzy na oko, to wszystko na co mnie stać.
Liczę pojedynczo, bo parami wyszło by tylko trzy. Trzy to mało by, po kropelce na głowę, ugasić gniew Trójcy. Ja powinienem mieć najmniej dziesięć za wszystkie złamane przykazania
i kolejnych sto za wszystkie złamane serca…