houston, mamy problem
dziś już poezja nikogo nie interesuje
pisana esperanto też nie jest rozumiana
może gdyby była kasowym projektem dofinansowywanym ze środków Unii Europejskiej
ale póki co większą siłę przebicia mają mp4 i iPad
poezja jest dla tych co uchodzą za przegranych
a przecież choć wzywa do tego, co w górze
z nizin pochodzi
i ratuje życie
od skrzeczącej monotonii
od rutyny

boję się
że warszawski high life
nie okaże się bramą do Ziemi Obiecanej
że okaże się blady i obcy
a moja przygoda życia
z fascynującej przerodzi się w cudzą smutną opowieść
przepełnioną samotnością
której sens w ostatecznym rozrachunku okaże się wątpliwy
a najbardziej boję się tego, że przecież do wszystkiego można się przyzwyczaić
i że się nie obudzę
że pojadę tramwajem nr 6
prosto na zachód
sprzedana za bezcen
najwyższa wartość
oswojona z unicestwieniem

nie szukam już twoich śladów
idę po nich

nikogo nie obchodzi

zewsząd chłód
koić ma ból

nie byłaś święta
przegrywasz z własnym wizerunkiem

Jak to jest
Nie czuć nic.
Patrzeć i nie widzieć
Słuchając nie słyszeć
Być nieobecnym w bycie
(a może raczej
— być obecnym w nie-bycie?!)
Czy to jest jeszcze życie?

prosty człowiek myśli o dżungli

dżungla jest dla niego niebem

dlatego świat zdominowali wojownicy

Znów cię słyszę
niezniszczalny rytmie
z doliny
echo niesie mnie na wyżyny
mówisz mi:
wstań i idź!
Długo chodziłem tak
wzdłuż i wszerz
starannie omijając niektóre dzielnice łez.
Dokąd szedłem?
Nie wiedziałem.
Chodziłem tak
od zmierzchu do świtu
i znów
od świtu do zmierzchu
tocząc wojnę na słowa
wydeptując ścieżkę wokół profesorskiego biurka
dreptałem w miejscu.
Chodziłem tak długo
aż weszło mi to w krew.
Od tej pory już zawsze włóczyłem się

czytam
znów
nad brzegiem rzeki przeznaczenia
listy
od ciebie
pisane z frontu
jeszcze ciepłe jak świeże bułeczki wspomnień
jeszcze gorące od pożegnalnych pocałunków
jeszcze płonące ogniem bomb
jeszcze mokre od łez tęsknoty i lęku…
niecierpliwie wyglądam ciebie
zawsze myląc nadchodzącą postać
z tobą — tym, który już nie nadejdzie
i tylko czasem
przychodzę tu
gdzie siedzieliśmy razem wpatrzeni w gwiazdy
i modlę się krzykiem niezrozumienia
wzywając by Pan Nasz i Sprawca tego

Po co tu jestem?
Pytam cię.
Po cholerę to wszystko!
Czego się spodziewałem…?
Zawsze w takich chwilach milczysz
Ty, Pan i Książę pokoju
wysłałeś mnie na wojnę
Jedyne co zrobiłeś:
uzbroiłeś moje serce
przed kłamstwem
że nie warto kochać człowieka
Co to dało?
Co zmieniło?
Nie wiem.
Przyniosło śmierć
tego, który
dziś stoi przed Tobą
zupełnie nagi, ale już nie zawstydzony
i patrzy na swe odbicie w lustrze sumienia
twarz rozpostartą, lecz nie rozmytą…

wołają
do stołu
“obiad”
stoi
patrzy
nawet nie drgnęła
pomidorowa stygnie
patrzy na świat
przez okna
pokryte tłuszczem
w talerzu maź ciężkostrawnych półprawd
tak smakuje nadzieja?
straciła apetyt
(a łyżka na to: niemożliwe)

4.11.09, Toruń

przyszła do mnie
siadła na parapecie
jak gwiazda
na powitanie wystawiła nóżkę

młoda jeszcze piękna
uległem jej gdy rozpostarła swe skrzydła
spełniła moje sny
rozwarła niebo nade mną

odleciała
gdy uwierzyłem
w dwa żywioły z różnych bajek

styczeń 2010

anioły co przychodzą nie wiadomo skąd
zawsze nie w porę
zawsze o czasie

biegle wyznaczają tory
cieniem swych skrzydeł
dodając otuchy

oświetlają drogę
pilnują
byśmy nie spoczęli na laurach
czuwają
byśmy trafili do kosmicznego portu

w czasach nijakich żyliśmy
ciężkostrawną iluzją karmieni
pospolitą administracją
na rzeź byliśmy prowadzeni

w masowej konsumpcji
tego co w publicznej przestrzeni
elegancką strawą na bankietach było
myśmy na co dzień, o jakże zagubieni

śmierć była łaskawa
bezbolesna nawet
zabijała śmiechem pustym
seksem przygodnym
piękna była
bliska nieznajoma
o imionach wielu nadużyć

a wszystkie święte
i takie nieumyślne

komody pełne zadań
wszystkie na wczoraj

szuflady pełne
długów wdzięczności
kredytów zaufania
pożyczek na miłość

nocą otwieramy pudełka
rozliczając serce z rozumem
zestawiając iluzję z prawdą

o świcie musimy być gotowi
na kolejne kłamstwo

to tylko zakurzone kartony myśli
nie pozwalają zasnąć

to tylko życie puka do drzwi

prosi:
„otwórz mi‟

naucz mnie chodzenia
po ziemi

ale tak by głowa wciąż opierała się
sile grawitacji

i zadzierała do góry
próbując wedrzeć się przez otwarte
okno nieba
niczym przez dziurkę od klucza
podglądając
to, co
nie tak oczywiste
a
tak możliwe

nie w nibylandii
a tu i teraz

na alabastrowym płótnie mej skóry
mieszasz farby
odcienie naszych emocji
iskrzące ogniem naszych uczuć
starannie sprawdzasz grunt
a gdy podkład jest już gotowy
delikatnie muskając pędzlem
nakładasz pierwszą warstwę farby
mierząc proporcje
łagodnie
wypełniasz puste pole
tak
by cała powierzchnia nabrała odpowiedniego koloru
to wyjątkowe dzieło
nie zapalasz papierosa
rozpalony namiętnością tworzenia
nie odczuwasz zmęczenia
w perspektywie
nieustającego aktu twórczego