mosty intymności
jeszcze
przed nami

smutek ma imię natury
nie krzywdźcie smutku
on szlocha najciszej
i z każdego ranka wydobywa
najpiękniejsze tony rosy
bierze Bacha pod rękę
i kroczy przez zielone lasy trawy

przez
piasek
papier
nie wiem
i chcę wiedzieć
ludzie stworzyli atramentową gramatykę znaczeń

grożę
biję
odpycham z siłą
chwytam, by dusić
pięścią okładam
odbieram godność
dzielę
kradnę
niszczę
razy wymierzam
krzywdzę i ranię
wciskam spust broni
zadaję cios śmiertelny

a miałam

otuchy dodawać
osłaniać
przygarniać
ratować
błogosławić
łzę ocierać
witać
zwaśnione godzić strony
karmić
budować
czułość wyrażać
chronić i pielęgnować
uczyć, wskazywać
serce na sobie dawać

zdziwienie w oczach studenta,
że już nienajmłodsza jestem
pejzażowa ballada
sytuacji z pociągu
gdzie w przedziale
każdy swój dźwiga świat
niekoniecznie obracając się wraz z osią ziemi
idąc zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara
zachodząc czasem ze słońcem
dojrzała ballada
i wciąż
jeszcze zachwyt

— Jestem.
— Jestem.

Gdy zapytasz strumień czy akceptuje swoją drogę
nie odpowie, że nie ma wyjścia
będzie płynąć dalej
biec ku drodze, która jest
której końca na razie nie zna
ale którą przebiega wytrwale
nie rozbije swej krystalicznej czystości
o postrzępione krawędzie kamienia
nie potłucze niezmąconej przezroczystości
nie zatrzyma się w zwątpieniu
nad sensem swego istnienia
płynnie nanosi w owalach wody
pasma i przełęcze piasku
niezachwianie trwa
nieświadomie udowadniając sens przepływu i przejścia

gdy stanę przed Tobą
nie będę bez skazy
nie ulęknę się jednak
światła Miłości
podejdę
niedoskonała

chciałabym
szczerze pogodzić się

z twoim pomysłem na życie

bezdomny

wyszperał w śmietniku papierosa

smak szczęścia ze zdobyczy

wokoło przedświąteczne zakupy